چرا باید هدفتان دست یافتن به کمال باشد؟

“هدفتان دست یافتن به کمال نباشد.آهسته شروع کنید و هر روز یک چیز را دور بریزید.” این ها کلماتی دلنشین برای قوت قلب دادن به آن دسته از افراد هستند که در زمینه ی نظم اعتماد به نفس ندارند. اگر از جمله آدم های سخت کوش و با پشتکار نیستید ،پیشنهاد می کنیم که فقط یک بار برای دستیابی به کمال در این زمینه اقدام کنید.

بسیاری از مردم ممکن است وقتی از کلمه ی “کمال” استفاده می کنیم ،اعتراض کرده و مصرانه بگویند که این هدفی دست نیافتنی است اما نگران نباشید به هر صورت نظم بخشیدن فقط یک فعالیت فیزیکی است.کارهای مربوط به نظم ،به طور کلی می توانند به دو دسته تقسیم شوند: تصمیم گیری در مورد اینکه یک شیئی را می خواهید دور بیندازید یا نه و اینکه آن را کجا قرار دهید.اگر می توانید این دو کار را انجام دهید،می توانید به وضعیتی بی عیب و نقص برسید.تعداد اشیاءمحدود است.شما فقط باید به هر کدام از وسایل ،یکی یکی نگاه کنید و تصمیم بگیرید که آن را نگه دارید یا نه،و اینکه آن را کجا قرار می دهید . این تنها چیزی ست که برای به اتمام رساندن این کار باید انجام دهید. نظم بخشیدن به طور کامل و بی نقص و در یک نوبت ،کاری دشوار نیست.در واقع، هر کسی می تواند آن را انجام دهد و اگر می خواهید از بازگشت به وضعیت اول جلوگیری کنید،این تنها راه است.

به محض شروع ،زندگی تان را از نو آغاز می کنید

آیا تاکنون این تجربه را داشته اید که شب قبل از یک امتحان قادر به درس خواندن نباشبد و به شکلی شتابزده شروع به نظم بخشیدن به فضایتان کنید؟
بسیاری از مردم وقتی تحت فشار قرار می گیرند ،مانند اوقاتی که اندک زمانی تا یک امتحان شان باقی ست،تمایل به تمیز کاری و منظم کردن پیدا می کنند. اما این تمایل به این دلیل ایجاد نمی شود که فرد می خواهد اتاقش را تمیز کند. دلیل این امر آن است که فرد نیاز دارد به “چیزی دیگر” نظم بدهند. در واقع ذهن اصرار به مطالعه دارد،اما وقتی فرد متوجه محیط به هم ریخته می شود،تمرکزش به این مسئله معطوف می شود و با خود می گوید:”من باید اتاقم را مرتب کنم.” به ندرت پیش می آید که تمایل به نظم ،پس از پایان دوره ی بحران ادامه پیدا کند و این حقیقت ،نظریه مرا تصدیق می کند. پس از امتحان ،اشتیاق به منظم کردن که شب قبل غوغا می کرد،از بین می رود و زندگی به حالت عادی باز می گردد.تمام افکار مربوط به نظم و انضباط از ذهن فرد پاک می شود. اما چرا؟چون مشکلی که فرد با آن رو به رو شده بود،یعنی الزام به مطالعه برای امتحان “مرتفع شده است.”البته این به آن معنا نیست که منظم کردن اتاقتان ،واقعا ذهن آشفته ی شما را آرام خواهد کرد.اگر چه این امر ممکن است به صورت موقتی به شما طراوت ببخشد،اما این حس تسکین ،زمانی طولانی پایدار نخواهد بود،چرا که شما سراغ دلیل واقعی اضطراب تان نرفته اید.اگر اجازه دهید حس تسکین موقتی که با مرتب کردن فضای فیزیکی تان حاصل می شود شما را فریب دهد،هرگز به لزوم مرتب سازی فضای روانی تان پی نخواهید برد. بیایید یک اتاق به هم ریخته را تصور کنید. این اتاق،خود آشفته و به هم ریخته نمی شود. بلکه شما،یعنی کسی که درآن زندگی می کند ،این به هم ریختگی را ایجاد می کند. ضرب المثلی می گوید “یک اتاق آشفته مساوی با یک ذهن آشفته است”
دلیل به هم ریختگی یک اتاق،صرفا مسائل فیزیکی نیست.آشفتگی ظاهری سبب می شود که توجه ما از علت حقیقی بی نظمی منحرف شود.عمل ایجاد آشفتگی،در واقع یک واکنش غیر ارادی است که توجه ما را از اصل موضوع منحرف می کند.
اگر نمی توانید در یک اتاق تمیز و مرتب احساس آرامش کنید،رویارویی با حس نگرانی تان را امتحان کنید.این کار ممکن است مسئله ای را آشکار سازد که آزارتان می دهد. وقتی اتاق شما تمیز و منظم است،هیچ چاره ای جز بررسی حالت روحی تان ندارید. تمام مسائلی که از آن ها اجتناب می کردید،آشکار می شوند و حال مجبورید به آن ها رسیدگی کنید. از لحظه ای که نظم بخشیدن به فضای خود را شروع کنید،مجبور خواهید شد برنامه و رویه ی زندگی تان را از نو تعیین کنید و در نتیجه زندگی تان تغییر خواهد کرد. به همین دلیل است که کار نظم دادن به خانه تان باید به سرعت به انجام برسد. این امر سبب می شود بتوانید به مسائلی بپردازید که واقعا اهمیت دارند.نظم بخشیدن صرفا یک وسیله است نه مقصد نهایی. وقتی خانه ی شما منظم می شود ،هدف اصلی تان باید حصول سبک زندگی مورد علاقه تان باشد.

متخصصان انبار کردن وسایل،در واقع متخصص احتکار هستند

وقتی به نظم بخشیدن فکر می کنید،اولین مشکلی که به ذهن شما می رسد چیست؟برای بسیاری از مردم،پاسخ ،نحوه ی جای دادن و قرار گیری وسایل است.موضوع “جای دادن وسایل” یک خطر خاص دارد.نوشته های مربوط به نحوه ی سازمان دهی و جای دادن وسایل و لوازم مفید برای نگه داری از وسایل،همیشه با عبارت هایی تکراری همراه هستند که باعث می شود این موضوع ،ساده به نظر برسد.
“در مدت زمانی اندک،فضای خود را سازمان دهی کنید.”یا “مرتب سازی را سریع و آسان کنید”این طبیعت انسان است که مسیر آسان را پیش بگیرد، و بیش تر مردم از آن دسته روش های جاسازی استقبال می کنند که نوید راه هایی سریع و راحت را برای از بین بردن به هم ریختگی ظاهری می دهند.
قرار دادن وسایل در جاهای مختلف،این خیال باطل را به وجود می آورد که مشکل به هم ریختگی حل شده است. اما دیر یا زود تمام کمد ها و قفسه ها پر می شوند،اتاق بار دیگر مملو از اشیاء شده و به کارگیری یک روش نگه داری جدید و “آسان” ضرورت می یابد.در واقع شخص به جای پیشرفت در این زمینه،پسرفت را تجربه می کند. به همین دلیل است که نظم بخشیدن باید با دور ریختن وسایل غیر ضروری شروع شود.تا زمان مشخص کردن وسایلی که واقعا می خواهیم و نیاز به نگه داشتن شان داریم،باید بر احساسات خود مسلط بوده و نگه داشتن وسایلمان را تحمل کنیم.

براساس طبقه بندی مرتب کنید،نه براساس مکان

بسیاری از مردم از شنیدن اینکه چنین روش به ظاهر خوبی در واقع یک خطر و تله است ،تعجب می کنند. علت اصلی این مشکل آن است که مردم اغلب یک نوع شیئی را در بیش تر از یک مکان نگه داری می کنند.وقتی ما هر مکان را جداگانه مرتب می کنیم،نمی توانیم ببینیم که در حال انجام دادن کاری یکسان در مکان های مختلف هستیم و در یک چرخه ی نظم بخشی گیر افتاده ایم و درجا می زنیم. برای جلوگیری از این اتفاق،منظم کردن بر اساس طبقه بندی را پیشنهاد می کنم.
یکی از دلایلی که تعداد زیادی از ما هرگز در امر نظم بخشیدن موفق نبوده ایم،این است که وسایل خیلی زیادی داریم.زیاد بودن وسایل ،در اثر بی توجهی به آنچه داریم به وجود می آید.وقتی از یک وسیله در نقاط مختلفی از خانه نگه داری می کنیم و هر بار یک مکان را مرتب می کنیم،هرگز نمی توانیم متوجه حجم و تعداد کلی آن ها شویم و بنابراین هرگز نمی توانیم کار را به اتمام برسانیم .برای اجتناب از پسرفت و عدم موفقیت ،براساس طبقه بندی مرتب کنید،نه بر اساس مکان.

روش کار را برای تطبیق با شخصیت تان تغییر ندهید

کتاب های راهنمای نظم اغلب ادعا می کنند که دلیل به هم ریختگی ،بسته به شخص،تغییر می کند و به همین سبب باید روشی را برگزینیم که به بهترین شکل ممکن با تیپ شخصیتی ما همخوانی دارد.در نگاه اول،این استدلال معقول به نظر می رسد. ممکن است فکر کنیم که،”پس به همین دلیل است که هر چه تلاش می کنم،نمی توانم خانه ام را مرتب نگه دارم”یا “روشی که انتخاب کرده ام با شخصیتم همخوانی ندارد.”
با استفاده از روش دسته بندی،افرادی را که نمی توانند منظم بمانند،می توان فقط به سه نوع دسته بندی کرد:”آن هایی که نمی توانند وسایل را دور بیندازند.”،”آن هایی که ترکیبی از دو دسته ی اول هستند.”بابررسی متوجه شدیم که نود درصد در دسته ی سوم جای می گیرند،یعنی نوع “آن هایی که نمی توانند وسایل را دور ریخته و یا به جای قبلی شان باز گردانند”، و این در حالی است که ده درصد باقی مانده در نوع”آن هایی جای می گیرند که نمی توانند وسایل را به جای قبلی شان بازگردانند .”هنوز کسی را پیدا نکرده ایم که به طور محض از نوع “آن هایی باشد که نمی توانند وسایل را دور بیندازند.”دلیل آن شاید این باشد که کسی که نمی تواند وسایل را دور بیندازد،در مدتی کوتاه با فضایی مملو از وسایل به درد نخور مواجه می شود. همین طور آن ده درصد،که می توانند وسایل را دور بریزند اما نمی توانند آن ها را سرجایشان قرار دهند،وقتی به طور جدی شروع به نظم بخشیدن به فضای خود می کنند،در کوتاه مدت مشخص می شود که می توانند وسایل خیلی بیشتری را دور بریزند،چرا که حداقل سی کیسه زباله تولید می کنند.
منظور این است که فرایند نظم بخشیدن،صرفنظر از شخصیت فرد،باید با دور ریختن شروع شود.وقتی مشتری ها این اصل را درک کنند،الزامی وجود نخواهد داشت که محتوای آنچه را آموزش می دهم برای تطبیق با نوع شخصیتشان،تغییر دهم.ما روشی یکسان را به همه آموزش می دهم .طبیعتا،نحوه ی انتقال مطالب و شکلی که هر مشتری آن ها را به انجام می رساند،متفاوت است،چرا که هر شخصی،درست مانند طرز چیدمان اسباب و اثاث خانه اش،منحصر به فرد است.اما لزومی ندارد که ذهن خود را مشغول شناسایی این تفاوت ها یا ایجاد طبقه بندی های پیچیده کند.نظم موثر ،متشکل از فقط دو فعالیت ضروری است: دور انداختن و تصمیم گیری در زمینه ی محل نگه داری از وسایل.از بین این دو،دور انداختن باید در ابتدا صورت گیرد.این اصل تغییر نمی کند.مابقی کار بستگی به میزان نظم و ترتیبی دارد که شخصا می خواهید به آن دست پیدا کنید.